ماموریت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلّم از جانب خداوند ، برای بشارت آمرزش الهی به پیروان قرآن و خدا ترسان بوده است که در قرآن هم ذکر شده است.
خداوند
در آیه 11 سوره یس می فرماید که فقط دو گروه انذار نبی مکرم را می پذیرند:
" إِنَّمَا تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَن
بِالْغَیْبِ؛ تو تنها کسى را انذار می کنى که از ((ذکر)) پیروى کند، و از
خداوند رحمن در پنهان بترسد" فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ"؛
و کسى که چنین است او را بشارت به مغفرت و پاداش پر ارزش ده .
در اینجا به چند نکته باید توجه داشت:
1 - در این آیه دو وصف براى کسانى که انذار و اندرز پیامبر (صلى الله علیه و آله) در آنها موثر است ذکر شده : پیروى از ذکر، و خشیت از خداوند در پنهان ، البته منظور از بیان این دو وصف همان آمادگى و جنبه بالقوه آن است، یعنى انذار تنها در کسانى موثر واقع می شود که گوش شنوا و قلب آماده دارند، انذار در آنها دو اثر می گذارد: نخست پیروى از ذکر و قرآن ، و دیگر احساس ترس در برابر پروردگار.(تفسیر نمونه،آقای مکارم، ج18، ص329)
2 - منظور از ذکر به عقیده بسیارى از مفسران قرآن مجید است ، زیرا این کلمه به همین صورت کرارا در قرآن در همین معنى به کار رفته است .
و مراد از اتباع ذکر، تصدیق قرآن است و اینکه وقتى آیاتش تلاوت می شود، به سوى شنیدن آن متمایل شوى .
3
- ((خشیت))، به معنى ترسى است که آمیخته با احساس عظمت باشد، و تعبیر به
((رحمان )) که مظهر رحمت عامه خداوند است در اینجا نکته لطیفى در بر دارد، و
آن اینکه: در عین ترس از عظمت خداوند باید امید به رحمت او نیز داشته
باشند، تا دو کفه خوف و رجا که عامل حرکت مستمر تکاملى است متوازن گردد.
مراد
از «خشى الرّحمن بالغیب»، یا ترس از خدا در درون است یا ترس از خدا در
مکان هاى پنهان از چشم مردم و یا ترس از خداوند نسبت به دادگاه قیامت که
از امور غیبى است.
به عبارتی هرگاه انسان در برابر شخصیّتى بزرگ قرار
گیرد، هیبت و شوکت او باعث می شود که به انسان حالى دست دهد که به آن خشیت
گویند و این با حالت خوف و ترسى که ناشى از کیفر و عذاب باشد، متفاوت است.
و این به خاطر آن است که اشاره کند به اینکه خشیت مومنین
ترسى است آمیخته با رجاء و این همان حالتى است که : عبد را در مقام عبودیت
نگه می دارد ، در نتیجه نه از عذاب معبودش ایمن می شود و نه از رحمت خدا
نومید .
